św. Izydor z Sewilli (†636)

"Im bardziej ktoś wnika w słowa Pisma św., tym głębsze zdobywa z nich zrozumienie, tak jak ziemia, która im lepiej jest uprawiana, tym obfitsze przynosi owoce." Sentencje

św. Augustyn (+430)

"Dobrze żyjmy, a żyjąc dobrze, nie mniemajmy, jakobyśmy byli bez grzechu. Tak żyjmy chwalebnie, abyśmy umieli prosić o przebaczenie. Bo ludzie idący na zatracenie, im mniej zważają na swoje grzechy, tym bardziej ciekawi są grzechów cudzych. Nie chodzi im o to, żeby poprawić, ale żeby ugryźć. Ponieważ sami żyją w sposób nie do usprawiedliwienia, gotowi są innych oskarżać. Otóż, bracia, grzech nie może pozostać bez kary, to byłoby niesprawiedliwe. Bóg twój powiada ci: Ukarz sam swój grzech albo Ja go ukarzę. Zatem karę za grzech wymierza pokutujący człowiek albo Sędzia Bóg. Albo ty ukarzesz swój grzech, ale nie siebie, albo Bóg go ukarze razem z tobą. Czymże bowiem jest pokuta, jeśli nie gniewem na siebie samego? Należy skruszyć swoje serce. Aby Bóg mógł stworzyć serce czyste, należy skruszyć serce nieczyste." Sermo. 19,2n

św. Jan Chryzostom (+407)

"Mąż powinien powiedzieć żonie: Twoja miłość podoba mi się bardziej niż wszystko inne [...]. Nawet gdybym miał wszystko utracić, gdybym miał cierpieć, nie boję się, bylebym tylko zachował twoją miłość." Homilia na List do Efezjan 20, 1

św. Grzegorz Wielki (+604)

"Z miłości ku nam, najdrożsi bracia, nasz Odkupiciel śmierć przyjął i my z miłości ku Niemu uczmy się przezwyciężać siebie. Jeśli doskonale to czynimy, to nie tylko unikniemy grożących nam cierpień, lecz zostaniemy wynagrodzeni chwałą wraz z męczennikami. Choć nie ma teraz prześladowania, jednakże i nasz pokój ma swoje męczeństwo, choć bowiem pod żelazo nie podkładamy szyi, jednakże cielesne żądze zabijamy w duchu mieczem duchowym z Jezusa pomocą." Homilia III, do ludu w bazylice św. Felicyty męczenniczki w rocznicę jej urodzin (dla nieba)

św. Piotr Damiani (†1072)

„Nic nie jest dla Maryi niemożliwe, nie zmniejsza się też, lecz powiększa Jej potęga, gdy dzięki Jej wstawiennictwu pokutujący dochodzą do łaski i sprawiedliwi do chwały.” Hom. Na Zwiastowanie NMP

św. Cyprian z Kartaginy (†258)

"Jaka zaś modlitwa może być bardziej duchowa od tej, którą przekazał nam Chrystus, przez którego także Duch Święty został do nas posłany? Jaka modlitwa kierowana do Ojca może być bliższa prawdy niż ta, którą Syn będący Prawdą (por. J 14,6) wypowiedział własnymi ustami? Módlmy się więc, drodzy bracia, tak jak Bóg, nasz Mistrz, nas nauczył. Jeśli będziemy Go błagać za pomocą słów, które pochodzą od Chrystusa, to modlitwa nasza będzie Mu przyjazna i znajoma. Niech Ojciec rozpozna słowa swojego Syna podczas naszej modlitwy, a ten, który mieszka w sercu, niech będzie obecny i w mowie (por. Rz 8,9). Ponieważ Chrystus jest naszym obrońcą u Ojca w sprawie naszych grzechów (por. J 2,1), gdyż jako grzesznicy modlimy się o przebaczenie naszych win, wypowiadajmy słowa naszego Obrońcy. Skoro bowiem mówi, że da nam to, o co prosić będziemy w Jego imię (por. J 16,23), to skuteczniej osiągniemy to, o co prosimy w imię Chrystusa, jeśli będziemy się modlić Jego słowami." O Modlitwie Pańskiej

św. Antoni Pustelnik (†356)

Święty abba Antoni, kiedy mieszkał na pustyni, popadł raz w zniechęcenie i wielką ciemność wewnętrzną. I powiedział do Boga: „Panie, chcę się zbawić, ale mi myśli nie pozwalają: co mam robić w tym utrapieniu? Jak się zbawić?” I chwilę potem, wyszedłszy na zewnątrz, zobaczył Antoni kogoś podobnego do siebie, kto siedział i pracował, potem wstawał od pracy i modlił się, a potem znowu siadał i plótł linę, i znów wstawał do modlitwy. A był to anioł Pański, wysłany po to, by go pouczyć i umocnić. I usłyszał Antoni głos anioła: „Tak rób, a będziesz zbawiony”. Gdy to usłyszał odczuł wielką radość i ufność; a robiąc tak, osiągnął zbawienie.

Ewagriusz z Pontu (†399)

"Nie dręcz się, jeśli od razu nie otrzymasz tego, o co prosisz. Bóg pragnie dać ci jeszcze więcej, jeśli tylko wytrwasz z Nim na modlitwie. Cóż bowiem może być większego nad rozmowę z Bogiem, i przebywanie w Jego obecności?"

św. Hilary z Poitiers (†367)

„Miłosierdzie Boże jest tym przymiotem, który winniśmy uwielbiać w Bogu więcej nad wszystkie inne”

św. Grzegorz Wielki († 604)

„W świętym Kościele każdy wspiera wszystkich i wszyscy są wsparciem każdego” Hom. in Ezech. II, I, 5

św. Augustyn (+430)

Nie zakazuje ci Bóg kochać swoich stworzeń, ale nie kochaj ich tak, jakby mogły cię uszczęśliwić ostatecznie. Doceń je i podziwiaj, abyś umiłował Stwórcę. Wyobraźmy sobie, bracia, że narzeczony obdarzył ukochaną pierścieniem, a ta umiłowała pierścień więcej niż tego, który go jej podarował. Czy nie zarzucimy jej zdrady, chociaż kocha ona coś, co otrzymała od narzeczonego? Gdyby mówiła: Wystarczy mi pierścień, nie interesuje mnie jego wygląd ani zalety - któż nie odwróciłby się ze wstrętem od takiej głupoty? Któż nie uznałby w tym dowodu cudzołożnego ducha? Kochasz złoto zamiast męża, pierścień zamiast narzeczonego. Czy dał ci zadatek nie po to, aby cię dla siebie pozyskać, ale po to, żebyś się od niego odwróciła? Przecież dlatego narzeczony daje zadatek, bo sam chce być w nim kochany. Otóż Bóg dał ci to wszystko. Kochaj Tego, który to stworzył. Chce dać ci więcej. Chce dać samego siebie, który to stworzył. Chociaż Bóg to stworzył, to jeśli kochając to zaniedbujesz Stwórcę - czy twoja miłość świata nie jest miłością cudzołożną? In Epist. Ioan., tr. 2,11

św. Marek Eremita (V w.)

"Nie myśl, że każde utrapienie dane jest człowiekowi z powodu grzechu. Wielu jest ludzi, którzy mili są Bogu, bywają jednak poddawani próbom. Napisane jest: „Nikczemni i nieprawi będą wytępieni", podobnie też: „Tych, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie, spotkają prześladowania".

św. Sofroniusz (†638)

Jak Bogurodzica, Dziewica niepokalana, niosła w swoich ramionach Światło prawdziwe idąc na spotkanie tych, którzy pozostawali jeszcze w mroku śmierci, tak też i my oświeceni jego promieniami i trzymając w ręku widoczny dla wszystkich płomień, pośpieszajmy naprzeciw Tego, który jest prawdziwym Światłem.[...] 'Światło przyszło na świat' i oświeciło go pogrążonego w mrokach. 'Nawiedziło nas z wysoka Wschodzące Słońce' i oświeciło tych, którzy przebywali w ciemnościach. To misterium dotyczy także nas. Także i my zobaczyliśmy Boże zbawienie, które Bóg przygotował wobec wszystkich narodów na chwałę nowego Izraela, to jest, nas właśnie. Zobaczyliśmy, i natychmiast zostaliśmy uwolnieni z dawnego mroku grzechów, podobnie jak Symeon po zobaczeniu Chrystusa został wyzwolony z więzów doczesnego życia. [...] Naszymi oczyma ujrzeliśmy Boga, który stał się człowiekiem. Teraz, skoro zobaczyliśmy Boga obecnego wśród nas i przyjęliśmy Go w duchu na ramiona, staliśmy się nowym Izraelem.