św. Augustyn (+430)

"Teraz, dopóki jestem w ciele, jestem daleko od Ciebie, Panie, ponieważ postępuję naprzód przez wiarę, a nie przez widzenie Ciebie. Przyjdzie dzień, w którym zobaczę to, w co teraz widząc, wierzę, a widząc to, w co teraz wierzę, będę szczęśliwy... wówczas nadejdzie rzeczywistość, w której teraz pokładam nadzieję... teraz wzdycham, teraz poszukuję schronienia pewnego, by stanąć w bezpiecznym miejscu; teraz, będąc słabym, uciekam się do lekarza... Teraz w czasie nadziei, płaczu, upokorzeń, cierpień, chorób... dla wielu stałem się przedmiotem podziwu... ponieważ wierzę w to, czego nie widzę. Istotnie, ci co są szczęśliwi w oparciu o to, co widzą, zażywają rozkoszy w piciu, w przyjemnościach... w chciwości, w bogactwach, w kradzieżach, w zaszczytach tego świata... w tym wszystkim radują się. Natomiast ja idę inną drogą, nie troszcząc się o rzeczywistość obecną, a nawet obawiając się powodzenia w tym życiu; nie czuję się bezpieczny w niczym innym, jak tylko w Twoich obietnicach, o Boże mój. Żyję zadowolony dzięki ufności, że Ty, Panie, jesteś wierny w swoich obietnicach; lecz nie posiadając Cię jeszcze, wzdycham udręczony pragnieniem. Udziel mi wytrwałości w tym pragnieniu, dopóki nie otrzymam tego, co obiecałeś: wówczas skończą się jęki, a rozbrzmiewać będzie jedynie chwała."

św. Grzegorz z Nazjanzu (†390)

"Łatwiej oprzeć się złu w jego początkach niż zwalczyć je, gdy sił nabrało. Podobnie łatwiej trzymać kamień w garści, niż chwycić go spadającego z góry z wielkim impetem."

św. Ambroży z Mediolanu (+397)

"Wszystkie modlitwy poprzednie wypowiada kapłan: składa Bogu chwałę, zanosi modły błagalne, prosi za lud, za królów itd. Z chwilą, gdy dochodzi do sprawowania czcigodnego sakramentu, wtedy już kapłan nie posługuje się własnymi zwrotami, lecz używa słów Chrystusa. Jakie to są słowa? Te mianowicie, które wszystko stworzyły. Na rozkaz Pana powstało niebo, ziemia, morze, zrodziło się wszelkie stworzenie. Widzisz więc, jak wielką moc działania posiadają słowa Chrystusa. Jeśli w słowie Pana Jezusa tkwi taka siła, że pod jego wpływem zaczyna istnieć coś, czego dotąd nie było, to tym bardziej jest ono w stanie sprawić, że rzeczy, które poprzednio istniały, zamieniają się w inne. Nie istniało ani niebo, ani morze, ani ziemia, ale mówi Dawid: < On powiedział i stały się. On rozkazał i zostały stworzone >(Ps 148,5). Oto odpowiadam ci: Nie było Ciała Chrystusowego przed konsekracją, ale po niej -- powtarzam -- jest już Ono obecne. Chrystus sam powiedział i stało się, On rozkazał i zostało stworzone. Poprzednio ty sam byłeś starym stworzeniem. Skoro jednak zostałeś uświęcony, zacząłeś istnieć jak nowe stworzenie. Czy chcesz wiedzieć, jak się nim stałeś? Powiedziano, że wszystko < w Chrystusie jest nowym stworzeniem >(2 Kor 5,17)" (O sakramentach 4,14-16).

Izydor z Peluzjum (†przed 451)

"Współczuciem i łagodnością staraj się, mądry zaiste człowieku, przynieść ulgę w nieszczęściu ludziom, których zewsząd spotykają przeciwności życiowe, przemocą niejako doprowadzaj ich dobrym słowem do radości, a wyrywaj korzenie przygnębienia. Bo skoro dowiedzą się od ciebie, że jeśli utrapienia zostały na nich sprawiedliwie zesłane, uczynią lżejszymi ich upadki, a jeśli z dopustu Bożego spadły na tych, którzy niczego złego nie popełnili, przygotowują wieńce chwały, wówczas nie tylko usuną z duszy przygnębienie, lecz także napełnią się radością." List do biskupa Teodozjusza

św. Ildefons z Toledo (†667)

"Do Ciebie się uciekam, o Matko Boża!... Proszę Cię, wyjednaj mi tę łaskę, abym sercem całym zjednoczony był z Synem Twoim i z Tobą: z Twoim Synem, jako Bogiem moim; z Tobą jako z Matką tegoż Boga mojego."

św. Beda Czcigodny (†735)

"płakali i narzekali ci, którzy miłowali Chrystusa, gdy widzieli Go pojmanego przez nieprzyjaciół, związanego, zaprowadzonego przed sąd, skazanego, biczowanego, wyśmiewanego i wreszcie ukrzyżowanego, przebitego włócznią i pogrzebanego. Radowali się natomiast ci, którzy miłowali świat (...), gdy skazywali na najhaniebniejszą śmierć Tego, którego już sam widok im przeszkadzał. Smutek ogarnął uczniów z powodu śmierci Pana, ale gdy dowiedzieli się o Jego zmartwychwstaniu, ich smutek zamienił się w radość. Widząc potem cud wniebowstąpienia, z jeszcze większą radością wielbili i błogosławili Pana, jak zaświadcza o tym ewangelista Łukasz (por. 24, 53). Jednak te słowa Pana odnoszą się do wszystkich wiernych, którzy przez łzy i udręki świata starają się dojść do radości wiecznych i którzy słusznie teraz płaczą i są smutni, ponieważ nie mogą jeszcze zobaczyć Tego, którego miłują, i ponieważ wiedzą, że dopóki przebywają w ciele, są daleko od ojczyzny i królestwa, nawet jeśli są pewni, że trudy i zmagania przyniosą im nagrodę. Ich smutek zamieni się w radość, gdy po ukończeniu walki w tym życiu otrzymają zapłatę życia wiecznego, zgodnie z tym, co mówi Psalm: 'Ci, którzy we łzach sieją, żąć będą w radości'" (Omelie sul Vangelo, 2, 13: Collana di Testi Patristici, XC, Rzym 1990, ss. 379-380).

św. German z Konstantynopola (†732)

"O, człowieku, ten krzyż to twój sternik, więc nie bój się grzmiących fal morza twojego życia... Krzyż będzie dla ciebie wzorem niezłomności, aż przymocujesz swe ciało do wiecznej czci wobec Ukrzyżowanego..., a wtedy z wielką zdobyczą dotrzesz do portu spokoju!"

św. Piotr Chryzolog (†450)

„Oddajmy Bogu pewien czas w naszym życiu, aby ta nieszczęśliwa próżność i nędzne zmartwienia nie pochłonęły nam całego dnia” Sermo 21

św. Augustyn (+430)

"... niewątpliwie pomagają zmarłym modlitwy świętego Kościoła i zbawcza ofiara i jałmużny, jakie są składane za ich dusze: aby Pan postąpił z nimi bardziej miłosiernie, niż zasługują na to ich grzechy. Cały bowiem Kościół zachowuje to, co przekazali ojcowie, że za tych, którzy zmarli we wspólnocie Ciała i Krwi Pańskiej - kiedy podczas tej Ofiary przyjdzie czas na to wspomnienie - modlimy się i pamiętamy o tym, żeby to za nich ofiarować". Sermo. 173,2

św. Justyn (†165)

"Jezus jest nazwany Bogiem, jest Bogiem i nim będzie na zawsze" Dialog z Tryfonem LVIII, 9

św. Grzegorz z Nazjanzu (†390)

„Kocham Go, jako najczystszą moją miłość, gdyż dla swych miłośników On jest ponad wszelkie pojęcie wierny i czuły […]. Chciał, by krzyż Jego został postawiony dla wszystkich. W Nim raduję się i weselę, nawet jeśli nakłada mi jakieś cierpienie, gdyż pragnę być oczyszczony jak złoto w ogniu" Carm. I. II. 1

Sewer z Antiochii (†538)

"Cóż wspanialszego może być niż Matka Boga? Ten, kto do Niej się zbliża, jakby się zbliżał do ziemi świętej, aby samemu być do nieba wziętym"

św. Cyprian z Kartaginy (+258)

“Obawiasz się, że może zabraknie ci majątku, gdy zaczniesz zeń hojnie czerpać, a nie wiesz, nieszczęsny, że gdy lękasz się, by ci nie zabrakło mienia, może ci zabraknąć samego życia i zbawienia, i gdy uważasz, by się coś z twojej własności nie zmniejszyło, nie spostrzegasz, iż sam się zmniejszasz, miłośniku raczej mamony niż duszy swojej, i gdy lękasz się, byś dla siebie samego nie utracił ojcowizny, sam dla ojcowizny giniesz” O uczynkach i jałmużnach (De opere et eleemosynis)

św. Ildefons z Toledo (†667)

"odnosi się do Pana to, co poświęca się Służebnicy; w ten sposób spływa na Syna to, co wyświadcza się Matce; tak przechodzi na Króla cześć, którą składa się w hołdzie Królowej." O wieczystym Dziewictwie Najśw. Maryi Panny

św. Leon Wielki († 460)

"…wśród stopni duchowego postępu nie istnieje nigdy taki, którego by już nie można było przekroczyć, trzeba sobie zadać trud, by w dniu odkupienia nikt z nas nie znalazł się obarczony grzechami starego człowieka" Sermo, 44

św. Grzegorz z Nyssy (†395)

"Ci więc, których nazwa pochodzi od imienia Chrystus, zanim zastosują je do siebie, muszą najpierw stać się takimi, jakimi powinni być ze względu na to imię. Wiadomo, że odróżnia się rzeczywistego człowieka od podobizny, która jedynie nosi taką samą nazwę; rozróżnienia zaś dokonuje się na podstawie właściwych im cech: o człowieku mówi się, że jest istotą żywą, rozumną i myślącą, o jego podobiźnie zaś, że to nieożywiona materia, która przybrała postać ludzką przez naśladowanie. Podobnie — na podstawie ujawniających się cech — można odróżnić chrześcijanina od tego, który jedynie sprawia wrażenie, że nim jest." Pisma ascetyczne

św. Jan Damasceński (†749)

"Trzeba pozwolić ogarnąć się zdumieniu z powodu wszystkich dzieł Opatrzności, trzeba je wszystkie chwalić i przyjąć, przezwyciężając pokusę znajdowania w nich aspektów, które wielu wydają się niesprawiedliwe lub niegodziwe, uznając natomiast, że plan Boży przekracza zdolności poznania i rozumienia człowieka, podczas gdy — przeciwnie — On jeden zna nasze myśli, nasze działania, a nawet naszą przyszłość". Contra imaginum calumniatores II, 29

św. Augustyn (+430)

"Żadna rozkosz cielesna, choćby największa i najpromienniejsza, światłem doczesnym rozjarzona, nie zasługuje nawet na wspomnienie, a cóż dopiero na porównanie z błogością życia wiecznego." Wyznania, ks. IX

św. Ireneusz z Lyonu (†202)

".. nie trzeba już więcej szukać u innych prawdy, skoro ją bez trudu można otrzymać w Kościele. Apostołowie bowiem zebrali w nim jakby w bogatym zbiorniku, w doskonałej pełni, wszystko, co należy do prawdy, tak że każdy, kto chce, może z niej czerpać napój życia. Prawda ta jest wprowadzeniem do życia, wszyscy inni to złodzieje i rozbójnicy. Dlatego należy się ich wystrzegać, zaś wszystko, co należy do Kościoła, kochać z najwyższą troską i przyjmować w tradycji prawdy." Adversus haereses III,4

św. Grzegorz Wielki (†604)

„Wtedy miłość przedziwnie dźwiga się ku górze, gdy miłosiernie schodzi ku dołom bliźnich; i o ile życzliwie zstępuje na same niziny, o tyle mocno zdąża ku szczytom” Księga reguły pasterskiej

św. Grzegorz z Nazjanzu (†390)

"Chciałbym wszystkim to powiedzieć i oznajmić, że bardziej my żałować powinniśmy złych z powodu ich duchowej choroby, niż oni nas z powodu zewnętrznej... i że lepszą jest od wyuzdanego rozkwitu - uduchowiona choroba". List 34

św. Doroteusz z Gazy (†565)

"Tak, jak pości nasz brzuch, tak musi pościć i język. Niech się powstrzyma od obmowy, od kłamstwa, od słów zbytecznych, od obelg, od gniewu, słowem od wszelkich grzechów popełnianych mową. Podobnie niechaj poszczą i oczy: nie oglądajmy rzeczy niepotrzebnych, niech też nasz wzrok nie grzeszy swawolą ani się nie wpatrujmy w nikogo. Podobnie też rękom i nogom zabronić należy wszelkich złych uczynków. W ten sposób, jak mówi św. Bazyli, pościmy dla podobania się Bogu, że odwracamy się od wszelkiego zła, które się dokonuje przez wszystkie nasze zmysły. W ten sposób dojdziemy, jak już powiedzieliśmy, do świętego dnia Zmartwychwstania odnowieni, czyści i godni udziału w świętych tajemnicach."

św. Ignacy Antiocheński (†107)

"Dołóżcie starań, aby się częściej gromadzić na dziękczynieniu i uwielbieniu Boga. Gdy bowiem zbieracie się razem, słabnie moc szatana i dzięki zgodnej waszej wierze rozprasza się zło, które on sprowadza. Nic cenniejszego od pokoju, który usuwa wszelkie wojowanie nieprzyjaciół ziemskich i duchowych." List do mieszkańców Efezu

św. Augustyn (+430)

"w jakiej mierze ktoś kocha Kościół Chrystusa, w takiej ma Ducha Świętego"